می دونم
ایام ایام نوروزه
آدم باید بگه بخنده ...
اما
ولی آیا برای کسی مثل من براش فرقی هم میکنه
گاهی وقتا از خودم می پرسم پس کی این دوران محکومیت من تموم میشه.آخه من خودمو
محکوم به زندگی کردن می بینم.
من به کلماتی از قبیل ناامیدی می خندم.چون ناامید نیستم برام نفس کشیدن عذابه.

من سالهاست دارم فکر میکنم
باور کنید سالهاست دارم فکر می کنم
به چی؟
واقعا برای خودم متاسفم
نمی دونستم عمریه دارم خودمو گول میزنم .همیشه با حرفهای کلیشه ای چون
قسمت این بوده
تقدیر و نصیب این بوده
حتما حکمتی تو کار بوده
سر خودم رو کلاه میزاشتم
داشتم میگفتم
من بعد از سالها به یه نتیجه رسیدم واینکه یه نفر هست که نمی خواد من هیچ وقت به جایی
برسم.یه نفر هست که از من به شدت متنفره و دوست داره وقت و بی وقت منو آزار بده
نمی دونم شاید این جوری بیشتر دلش خنک میشه
و اون کسی نیست جز پدیدآورنده شب و روز خداوند بزرگ
باور کنید من مریض نیستم .خیلی دوست دارم مثل دیگروون برای خودم آرزوهای خوب و خوش داشته باشم اما باید تسلیم شد و من بالاخره تسلیم شدم.
و این دعای من در اول سال برای خودمه
ای خدای خوب و مهربون
ای یـــــــــــــــزدان پاک
تو که در همه چیز ادعا می کنی و خودتو آخر همه علوم و مخلوقات می دونی
تو که دیدی تنهایی و هیچ کس نیست مجیزت رو بگه و چاپلوسیت رو بکنه و بخاطر اینکه
عقده ای نشی انسان رو آفریدی
ازت یه خواهشی دارم

            به حرفــــم گوش کن یارب                           به دردم گوش کن یارب
            اگــــــــــر بیهوده می گویم                         مــــرا خاموش کن یارب