خیلی از ماها  دانشجو هستیم.همونایی که اکثر اوقات این امرمایه افتخار و کلاسمونه.اگرچه توی این دوره زمونه دانشجو نبودن یه افت واسه شخصیت جوون محسوب میشه.ولی من نمی خوام بگم دانشجو هستم.چون وقتی توی جامعه کار نیست باید در کوزه گذاشت و آبش رو خورد.
میخوام از خاطراتم بگم.از همین الان,الانی که من دارم از کتابخونه دانشگاه این متن رو اپدیت می کنم.
میخوام از خودم دوستام و دانشکده و آدمای این شهر که حکم غربت رو واسه ماها داره بگم.
بعد از چند ماه کلنجار رفتن با خودم بالاخره تصمیم گرفتم که بنویسم.
چون جدا از وبلاگ نوشتن رو دوست دارم و واقعا دوست دارم اما حیف از اینکه وقت و حوصله همیشه با من سر جنگ دارن.
اما سعی میکنم از این به بعد بیشتر بنویسم تا مثل پرشین بلاگ نشه.(از قول آقا سعید)
اما حیف که اینجا همه چیز رو نمیشه نوشت.
آدمای بیکار وفضول دور و بر من زیاده,در هر حال سعی می کنم تا اونجایی که می تونم بنویسم.
پس تا روز شنبه خدانگهدار
چون فردا جمعه س و اینجا تعطیل.
و الان باید برم خوابگاه و ناهار بگیرم.

تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم

                                                  باغبان از پی من تند دوید
                                                  سیب را دست تو دید
                                                  سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
وتو رفتی هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم
                                                  و من اندیشه کنان 
                                                  غرق این پندارم 

                                  که چرا خانه کوچک ما سیب نداشت؟   
                                  

پس از مرگم نمی دانم چه خواهد شد
نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت
ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی سازد
گلویم سوتکی باشد بدست کودکی مشتاق و بازیگوش
و او یکریز و پی درپی دم گرم خودش را در گلویم سخت بفشارد
بدین سان بشکند او این سکوت مرگبارم را
و خواب خفتگان خفته را آشفته و آشفته تر سازد
                      
                                                                     دکتر علی شریعتی