سلام   
من برای اولین بار هست که در این وبلاگ چیزی می نویسم آخه من کسی نیستم جز دوست علی.
متاسفانه برای علی همون مسائلی که پیش بینی می کرد رخ داد و اون الان درگیر یه سری
برنامه ها شده.(شرح کامل در مطلب قبلی)
راستش من بلد نیستم حرف بزنم و نمی خوام وبلاگ دوستم رو خراب کنم اما چون می خوام
به روز باشه یه چند تا کلمه هر چند اندک می نویسم فقط از شما می خوام برای علی دعا کنید تا براش مشکلی پیش نیاید.
یه شعر از مرحوم خسرو گلسرخی اینجا می نویسم و اون رو تقدیم میکنم به علی
امیدوارم که شما هم خوشتون بیاد چون این شعر در عین سادگی بسیار زیباست

     یک اگر با یک برابر بود
     معلم پای تخته داد  می زد  
    صورتش از خشم گلگون بود
    و دستانش به زیر پوششی از گرد پنهان
                                                             
                                                  ولی آخر کلاسیها 
                                                  لواشک بین خود تقسیم می کردند
                                                  و آن یکی در گوشه ای دیگر جوانان را
                                                   ورق می زد

                                                             با خطی خوانا بر رو  تخته ای
                                                             کز ظلمتی تاریک غمگین بود
                                                             تساوی  را چنین نوشت
                                                             یک با یک برابر بود

    از میان جمع شاگردان یکی برخاست
   همیشه یک نفر باید بپا خیزد...
   به آرامی سخن سر داد
   تساوی اشتباهی فاحش و محض است
   نگاه بچه ها ناگه به یک سو خیره شد و
                      
                                                  معلم مات برجا ماند
                                                  و او پرسید:اگر یک فرد انسان واحد یک بود
                                                  آیا باز یک با یک برابر بود؟

                                                             سکوت مدهوشی بود و سوالی سخت
                                                             معلم خشمگین فریاد زد آری برابر بود
                                                             و او با پوزخندی گفت:
    
   اگر یک فرد انسان واحد یک بود
   آنکه زر و زور  به دامن داشت با لا بود
   و آنکه قلبی پاک و دستی فاقد از ارزش داشت پایین بود
   آنکه صورت نقره گون چون قرص مه می داشت بالا بود
   وان سیه چهره که می نالید پایین بود
          
                                                 اگر یک فرد انسان واحد یک بود
                                                 این تساوی زیر و رو می شد
                                                 حال می پرسیم یک اگر با یک برابر بود
                                                 نان و مال مفت خوران از کجا آماده می گردید
                                                 یا چه کسی دیوار چین ها بنا می کرد؟

  یک اگر با یک برابر بود
  پس آنکه پشتش زیر بار فقر خم میشد
  یا که زیر ضربت شلاق له میشد

                                  
                                              معلم ناله آسا گفت:
                                              بچه ها در جزوه خویش بنویسید
                                              که یک با یک برابر نیست...   
  
   
                                                                                

                  دوستان باصفا ممنون

              واقعا   گل  کاشتین

دیشب جای شما دوستان خوبم خالی بود.

چرا چون خوابگاه دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی بندرعباس مملو از جمعیت دانشجویان متعصب بود و بالاخره پس از چند ترم این پا و اون پا کردن دیشب چنان حالی از مسئولین
دانشگاه گرفتیم که تنها بهت و تعجب بود که از چهره هاشون سرازیر میشد.
این جماعت خلق الله فکر میکردن حالا که هیچ کس هیچی نمیگه می تونن سر بچه ها رو زیر آب بکنن اما...

کاش بودین و میدیدین که چه بر سر خوابگاه اومد.اگرچه یه سری از بچه ها  قاط زدن و همه شیشه ها رو ریختن پایین اما اونجا بود که عجز و ناتوانی مسئولین خوابگاه و دانشگاه رو دیدم .بیچاره ها کناری ایستاده بودن انگاری دارن یه فیلم سینمایی اکشن می بینن.

تنها مسئول دفتر خوابگاه بود که از بچه ها می خواست که حرمت این ماه رو نگه دارن اما چی بگم که این خواهش در بین اون همه امواج کوبنده غرق شد.

اعتراض بچه ها جنبه صنفی داشت پس دیگه بسیج هم ساز مخالف نمی زد.

همه و همه  دست در دست هم و مشت های گره شده و ...



         مـــــــــــــا خواسته های غیر معقول نداشتیم

                 
 اون چیزی رو میخواستیم که ازمون  دریغ  میکنن فقط همین

حالا بماند که مزاحمت  برای مجتمع های مسکونی اطراف خوابگاه بوجود آوردیم.
آخه میدونین
خوابگاه ما بین مردمه یه فنس کشیدن و ...
بگذریم
نمیخوام یاد گذشته های نه چندان دور بیفتم.اون موقع که باهزارتا وعده و وعید خوابگاهمون رو
که سرش بچه ها کلی شورش و اعتصاب کردن ازمون گرفتن.
آخه چرا اینقدر وعده های پوچ و تو خالی
زورتون میاد یه غذای درست و حسابی بدین بچه ها
مایی که توی این شهر غریب هستیم (الحمدالله بندرعباس هیچ امکانات رفاهی تفریحی نداره
حتی یه پارک خوب) باید از تنهایی به کجا پناه ببریم.
 

درسته که مامورین نیروی انتظامی و اطلاعاتی ها تا در خوابگاه اومدن اما با پرتاب سنگ بچه ها
و شعار هاشون به کل رفتن (نیروی انتظامی به هیچ وجه  تحت هیچ شرایطی حق ورود به   
  خوابگاه را ندارد) اعتصاب ما حدود ۴۰ دقیقه طول کشید تا بالاخره مسئولین دانشگاه اومدن و پاسخگوی اعتراض های ما شدن و طبق ضرب الاجلی که بهشون داده شد یک ماه فرصت دارن که به خواسته های ما جامه عمل به پوشونن و گرنه...

دیشب بچه ها واقعا سنگ تموم گذاشتن
دیشب بچه ها بالاخره جایگاه خودشونو پیدا کردن

من برام فرقی نمی کنه کمیته انضباطی برم یا که نرم
برام تعلیقی بزنن یا که نزنن.
مهم حرکت بود همون حرکتی که امام حسین سالیان دور به ما نشون داد.

در پایان  این شعر رو تقدیم شما دوستان میکنم.



                                        یار دبستانی من
                                        با منو همراه منی
                                        چوب علف بر سر ماست
                                        بغض منو آه منی

                                        هک شده اسم من وتو
                                        رو تن این تخته سیاه
                                        ترکه بیداد و ستم
                                        مونده هنوز رو تن ما
 
                                        دشت بی فرهنگی ما
                                        هرزه  تموم علفاش
                                        خوب اگه خوب بد اگه بد
                                         مرده دلای آدماش

                                        دست من و تو باید این
                                        پرده ها رو پاره کنه
                                        کی می تونه جز من و تو
                                        درد ما رو چاره کنه
                           
                                             
                                    
                                       

هرگاه که احساس می کنم دارم از غصه دق میکنم.هرگاه می بینم تمام درهای دنیا به روم بسته شدن.
هرگاه که احساس می کنم که روزگار داره بهم می خنده.هرگاه می بینم زندگی برام عذابه.

با این شعر و آهنگ و ترانه دلم کمی آروم میشه


سر بروی شانه های مهربانت می گذاااارم

عقده ی دل می گشایم. گریه ی بی اختیااااارم

از غم نا مردمی هاااابغض ها در سینه داااارم

شانه هایت راااا.شانه هایت راااا

برای گریه کردن دوست دارم دوست دارم

شانه هایت را برای گریه کردن دوست دارم دوست دارم

بی تو بودن را برای با تو بودن دوست دارم دوست دارم

خالی از خودخواهی من برتر از آلایش تو

من تو را بالاتر از من برتر از من دوست دارم

شانه هایت را برای گریه کردن دوست دارم دوست دارم

عشق صدها چهره دارد عشق تو آیینه داره عشق

عشق را در چهره ی آیینه دیدن دوست دارم

در خموشی چشم ماروقصه ها وگفت وگو هاست

من تو را درجسته ی محراب دیدن دوست دارم

من تو را بالاتر از من برتر از من دوست دارم

شانه هایت را برای گریه کردن دوست دارم دوست دارم

بی تو بودن را برای با تو بودن دوست دارم دوست دارم

در هوای دیدنت یک عمر در چله نشستم

چله را در مقدم عشقم شکستن دوست دارم

بغض سر گردون ابرم قله ای آرامشم کن

شانه هایت را برای گریه کردن دوست دارم

من تو را بالاتر از من برتر از من دوست دارم

شانه هایت را برای گریه کردن دوست دارم دوست دارم

بی تو بودن را برای با تو بودن دوست دارم دوست دارم

شانه هایت را برای گریه کردن دوست دارم دوست دارم

دوست دارم دوووست دارررررم